یاد امام زمان چگونه در زندگی روزمره مان همیشگی می شود؟
تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۷۵۸۶۴۴
گروه زندگی؛ راضیه ابراهیمی: تقویم برای بعضی‌ها، برای دل بعضی‌ها، از نهم ربیع الاول شروع می‌شود، حوّل حالنا می‌خوانند و امام زمانشان را آرزو می‌کنند. همان‌ها که خوب می‌دانند خسارت خرج کردن از قلبشان، خیلی بیشتر است از خسارت خرج کردن از جیب‌شان، پس در بیعتی دوباره با امام عصرشان می‌خواهند قلبشان فقط برای امامشان و دوست داشتنی های امامشان به تپش بیفتد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
* دوران غیبت دوران بلا تکلیفی نیست!
هر کس در غیبت قائم ما بر دوستی و عقیده به امامت ما ثابت قدم باشد،خدای متعال اجر هزار شهید از شهدای بدر و احد به او عطا می‌کند.«کمال الدین ،ج ۱،ص ۴۳۹» هر چند همین فرمایش امام سجاد علیه السلام به خوبی حکایت می‌کند سختی ثبات قدم در دوران غیبت را، اما قطعا دوران غیبت دوران بلاتکلیفی نیست و عدم ظهور امام هم به معنای عدم حضور امام نیست.
حجت الاسلام بیاتانی در این خصوص می گوید:«طبق روایتی از امام رضا علیه السلام که (إنّ الإمامةَ زِمامُ الدِّینِ ، ونِظامُ المُسلِمینَ، وصَلاحُ الدُّنیا، وعِزُّالمُؤمِنینَ) ما برای دین و دنیا و عزتمان و بلکه طبق روایات دیگری برای حیاتمان لحظه به لحظه محتاج فیوضات ربانی امام هستیم. البته نور وجود امام به همه می‌تابد و امام فیضش را از کسی دریغ نمی‌کند همان گونه که اباعبدالله الحسین علیه السلام حتی در گودال قتلگاه هم به دنبال نجات قاتلینش بود که به فرموده امام کاظم (ع) :امامت نور است و نوری که در آیه شریفه مامور شده‌ایم در کنار ایمان به خدا و رسول به آن ایمان بیاوریم وجود مقدس امام است. اما نکته اینجاست که این ماییم که گاهی گیرنده دلمان خاموش است یا اساسا پشت به امام ایستاده‌ایم. وظیفه اصلی ما در دوران غیبت این است که خودمان را هرچه بیشتر در معرض تابش نور هدایت امام قرار دهیم که این جز با روی کردن به امام و باز کردن دریچه‌های قلبمان ممکن نیست.»
«حجت الاسلام بیاتانی»
در عمل و در سبک زندگی عملی ما،روی کردن به امام چگونه محقق می‌شود؟
اما اینکه روی کردن به امام در عمل به چه معناست و در زندگی‌های ماشینی پر دغدغه امروزی‌مان چگونه محقق می‌شود را در ادامه حجت الاسلام بیاتانی به خوبی روشن می‌کند:«روی کردن به امام کنایه است از توجه به ایشان و حضورشان در فضای یاد و ذهن انسان. بنده در این فرصت، آنچه را در این سال ها از بزرگان در این رابطه شنیده یا دیده‌ام را با مخاطبین محترم در میان می‌گذارم. دقت کنید امروزه که ما غرق در دنیای ماشینی هستیم و رسانه‌های سمعی و بصری گوناگون و دلبستگی های نو به نو و شلوغی‌های سرسام آور و شیطنت‌های شیاطین سرکش و بدقلق آخرالزمانی مجال چشیدن خنکای یاد امام‌مان را از ما ربوده‌اند نیازمند تکنیک‌هایی هستیم که آهسته و پیوسته این یاد را آنچنان بر لوح دلمان حک کنند که هیچ طوفانی نتواند تکانش دهد. تاکید می‌کنم آهسته و پیوسته! همه ما کارهای ثابت و مشترکی در شبانه روز داریم که گره زدن زلفشان به این یاد مقدس ، تا حد زیادی می‌تواند به جریان یافتن این یاد زلال در بیابان تشنه زندگی ماشینی ما کمک کند.مثل نماز خواندن، خواب و بیدار شدن، دعا کردن، صدقه دادن، مهمانی گرفتن و مهمانی رفتن و...باقی مثال ها برای کارهای روزمره زندگی‌تان با خودتان..»
در دنیای پر دغدغه و ماشینی امروزی، نیازمند تکنیک هایی هستیم که آهسته و پیوسته یاد امام زمانمان را بر لوح دلمان حک کند.
چند تکنیک پیشنهادی برای چشیدن خنکای یاد امام زمان در زندگی روزمره
ارتباط قلبی‌اش با امام زمان (عج) خیلی قوی بود و می‌گفت، یک قدم به طرفشان برداری صد قدم به طرفت برمی‌دارند. این شهید عاشق امام زمان بود و هنگامی که نام مبارک آن حضرت را می‌شنید به عنوان احترام بلند می‌شد و ارادت خاصی به آن حضرت داشت. همیشه توصیه می‌کرد در قنوت نماز بخوانید: «اللهم اجعلنی من المحبین المهدی و المنتظرین المهدی(عج)». اینها را درباره شهید دوران دفاع مقدس، شهید عبدالحمید حسینی خوانده بودم.
از همین رهگذر و در راستای تقویت ارتباط قلبی با امام زمان در زندگی‌های روزمره‌مان، پیشنهادات حجت الاسلام بیاتانی به صورت مصداقی و روشن خواندنیست:«طبق شنیده‌ها و دیده‌ها از بزرگان، پیشنهاد این حقیر برای گره زدن برخی کارهای روزمره به یاد مقدس امام عصرمان این است که اول؛ قبل از خواب یا بعد از بیداری دست بر سینه بگذاریم و با ادب به محضر مبارک حضرت بقیة الله یک سلام بدهیم با یک (السلام علیک یا صاحب الزمان) یا با هر عبارت دیگر مورد پسندتان. دوم؛ قبل از نماز یک توسل مختصر به محضر مبارکشان داشته باشیم و بگوییم (یا صاحب الزمان ادرکنی) که از بزرگانی شنیده‌ام که راهکار کسب حضور قلب در نماز نیز همین است. سوم؛هروقت و برای هر چیزی که می‌خواهیم دعا کنیم دعایمان را با یک (اللهم عجل لولیک الفرج) همراه کنیم و زینت ببخشیم.
چهارم؛ در مهمانی ها در حدی که فضای مهمانی بطلبد یادی از امام زمانمان کنیم. مثلا همیشه در بین پذیرایی هایمان، پذیرایی مخصوصی هم به نیت نذر سلامتی و خشنودی قلب نازنین مولای‌مان داشته باشیم، یا حتی غذای مهمانی مان را با نیت نذر سلامتی امام‌مان بپزیم، یا اگر فضا ی مهمانی می طلبد به صورت دسته جمعی زیارت آل یاسین بخوانیم، یا حداقل تمنای صلواتی کنیم.خلاصه به نوعی هنرمندانه و ظریف و دل پسند، با یاد امام زمانمان در مهمانی‌ها، هم حیات بگیریم و هم حیات بخش شویم. پنجم؛ صدقاتمان را به نیت سلامتی ایشان بدهیم.»
قطعا دوران غیبت دوران بلاتکلیفی نیست و عدم ظهور امام هم به معنای عدم حضور امام نیست.
در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن، شرط اول قدم آن است که مجنون باشی
می‌دانیم که دام‌های شیطان برای افراد مختلف بر اساس روحیات و عقایدشان، متفاوت است اما به هر حال همیشه هست. حجت الاسلام بیاتانی در این خصوص می‌گوید:« اگر اوایل گاهی فراموش کردید دلسرد و نگران نشوید و بدانید که شیاطین انس و جن در کمین شما نشسته‌اند تا مبادا به این گوهر قیمتی که یاد مقدس حجت خداست دست یابید؛ لذا توقع نداشته باشید همان روزهای اول آنچه گفته شد برایتان ملکه و سیره شود که به قول شاعر:در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن/شرط اول قدم آن است که مجنون باشی.بعد از رو کردن به امام و احیاء یاد مقدسشان در بستر کارهای روزمره‌مان، باید دریچه‌های قلبمان را به روی آن نور عالم‌تاب بگشاییم تا بدون هیچ مانعی ظلمت‌های درونمان را بزداید. باز کردن دریچه‌های قلب کنایه است از زمینه سازی برای رسوخ فرهنگ و سیره مهدوی به زندگی‌مان که فراتر از یاد کردن ایشان و گام بعد از آن است.»
به بچه‌ها در اعیاد و جشن‌ها و روز تولدشان از طرف امام عصر ارواحنافداه به صورت مستمر هدیه دهیم
چند پیشنهاد برای رسوخ سیره مهدوی در زندگی مان
خب طبیعی‌است که یاد محبوب و زندگی بر مدار محبوب، باید همراه باشد با تلاش برای اینکه ریز به ریز زندگی‌مان هم بشود به گونه ای و در جهتی که محبوب می‌پسندد. حجت الاسلام بیاتانی ادامه می‌دهد:«برای اینکه زندگی‌مان رنگ و بوی مهدوی بگیرد این حقیر به فراخور مطالعات و تجربه‌های شخصی و آنچه از اهلش دیده و شنیده پیشنهاداتی دارم که عبارتند از:اول مطالعه مستمر به منظور افزایش معرفت به ساحت حضرت بقیة الله (طوری که ملول و خسته نشویم که در حکمت ۴۳۶ نهج البلاغه فرمود قَلِیلٌ مَدُومٌ عَلَیْهِ خَیْرٌ مِنْ کَثِیرٍ مَمْلُولٍ مِنْهُ) برخی کتاب های پیشنهادی عبارتند از: منتظریم(بیانات مقام معظم رهبری)؛پیام امام زمان(بیانات آیت الله العظمی وحید خراسانی)؛حضرت حجت(بیانات آیت الله العظمی بهجت)؛قیام و انقلاب مهدی(آیت الله شهید مطهری)؛فصل سوم از جلد پنجم مدینة المعاجز.
دوم؛ تلاش برای تربیت نسل مهدوی که فردا روزی جگرگوشه‌هایمان بلایی که عبدالله بن زبیر بر سر پدرش زبیر آورد را بر سرمان نیاورند و سرمایه اندوخته‌مان را به باد ندهند که در حکمت ۴۵۳ نهج البلاغه فرمود ؛ از کارهای کوچک شروع کنیم.
مثلا به بچه‌ها در اعیاد و جشن‌ها و روز تولدشان از طرف امام عصر ارواحنافداه به صورت مستمر هدیه دهیم؛ شعرها و سرودهای مهدوی با مضامین صحیح را به کودکان آموزش دهیم. از مهربانی امام با آنها زیاد حرف بزنیم و به آنها این واقعیت را القاء کنیم که امام چقدر دوستشان دارد.از دنیای زیبا و بدون نقص دنیای بعد از ظهور برای بچه ها بگوییم و به آنها بفهمانیم که همه کم و کاستی‌ها از غیبت امام است تا عطش ظهور در آنها به تدریج شکل بگیرد. همین طور که به تدریج شهد محبت ولی عصر را در کام کودکان می‌ریزیم به آنها یاد دهیم برای ایشان نامه بنویسند و اگر مدرسه نمی‌روند از آنها بخواهیم احساسشان را بگویند که ابراز کلامی و نوشتاری عواطف به عواطف عمق و استحکام می‌بخشد.
سوم؛ هر روز در یک زمان مشخص(مثلا بعد از یک نماز خاص یا قبل از خواب) چند دقیقه با زبان ساده و صمیمی و مثل گفتگوی فرزند با پدرش با امام سخن بگوییم و از خودشان برای شکل گیری و تداوم حیات مهدوی‌مان و برای باز شدن دریچه‌های قلب خودمان و عزیزانمان به روی انوار هدایتش یاری بخواهیم و بدانیم که او اُذُنُ الله الواعیة است و تک تک کلماتمان را می‌شنود.»
حرف های حجت الاسلام بیاتانی در این گزارش را سنجاق کنید به پادکست دو دقیقه ای زیر از صحبت های حجت الاسلام قاسمیان، می نشنید بر جانتان ان شاالله.
پایان پیام
منبع: فارس
کلیدواژه: امام زمان ظهور مهدویت زندگی مهدوی روی کردن به امام دریچه های قلب یاد امام زمان دوران غیبت زندگی مان زندگی ما یاد مقدس
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۷۵۸۶۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بودجه دولتی برای حوزه‌های علمیه | جمع مبلغ نهاد‌های فرهنگی و مذهبی ۶۷ هزار میلیارد تومان!
روزنامه جمهوری اسلامی به انتقاد از تخصیص بودجه دولتی برای حوزه های علمیه و حرم امام خمینی پرداخت.
این روزنامه نوشت: به مناسبت بررسی بخش هزینه‌های لایحه بودجه کل کشور سال ۱۴۰۳ فهرستی از بودجه‌های پیشنهادی دولت برای نهاد‌های فرهنگی و مذهبی در فضای مجازی و رسانه‌ها منتشر شد که با اعتراض‌هائی همراه است.
اعتراض‌ها عموماً بر این محور‌ها متمرکز هستند که در شرایط دشوار اقتصادی کشور چرا به این نهاد‌ها بودجه تعلق می‌گیرد و یا چرا چنین مبالغ زیادی برای آنها پیشنهاد شده است؟ محور دیگر اعتراض نیز اینست که این نهاد‌ها تأثیر ملموسی بر زندگی مردم ندارند و به همین دلیل تخصیص چنین بودجه‌هائی به آنها منطقی نیست.
طبق آنچه در فهرست منتشرشده آمده، جمع مبلغ پیشنهادی برای نهاد‌های فرهنگی و مذهبی ۶۷۰ هزار میلیارد ریال است که البته رقم قابل توجهی است.
بدون اینکه درباره محور‌های اعتراضات یادشده قضاوتی داشته باشیم، بر این نکته تأکید می‌کنیم که بعضی از نهادهائی که نامشان در فهرست آمده اصولاً وجودشان ضرورتی ندارد، بعضی دیگر از آنها خاصیتی ندارند، تعدادی نیز به میزان بودجه‌ای که برای آنها پیشنهاد شده اثربخشی ندارند و در مورد حرم امام خمینی نیز همانطور که در سال‌های گذشته بار‌ها تذکر دادیم اصولاً اینهمه توسعه و خرج‌تراشی خلاف مشی خود امام است. باقی می‌ماند بودجه‌ای که برای حوزه‌های علمیه پیشنهاد شده که اشکال اساسی آن مربوط به استقلال روحانیت است.
در سال‌های گذشته هنگامی که به تخصیص بودجه دولتی برای حوزه‌های علمیه و نهاد‌های مرتبط با آنها انتقاد می‌کردیم، بعضی از طلاب و علما در قالب گلایه به ما می‌گفتند مگر از وضع شدیداً فلاکت‌بار طلاب و روحانیین از نظر معیشت خبر ندارید که به بودجه مربوط به حوزه‌های علمیه اعتراض می‌کنید؟
جواب این بود و اکنون نیز اینست که می‌دانیم بسیاری از طلاب و فضلای حوزه‌های علمیه و حتی علمای شهرستان‌ها با فقر و ناداری دست و پنجه نرم می‌کنند و تعداد زیادی از آنها بخش قابل توجهی از وقت خود را به کارهای خدماتی از قبیل پیک موتوری، مسافرکشی و تمیز کردن خانه‌ها و شرکت‌ها مشغولند تا بتوانند از عهده حداقل هزینه زندگی برآیند. با اینحال به دلایل متعدد معتقدیم روحانیت نباید از بودجه دولتی ارتزاق کند.
ممکن است افرادی به دلایل خاصی که دارند، اعتقادی به آنچه ما به عنوان دلایل متقن برای ضرورت اجتناب روحانیت از پذیرش بودجه دولتی مطرح می‌کنیم نداشته باشند. این، حق طبیعی آنهاست که اینگونه فکر کنند و از تخصیص بودجه دولتی به حوزه‌های علمیه دفاع نمایند. می‌بینیم که در عمل نیز تفکر آنها بر کشور حاکم است و متولیان امور به آنچه دیگران با نیت خیرخواهی و مصلحت‌اندیشی برای روحانیت می‌گویند اعتنائی نمی‌کنند و ترتیب اثر نمی‌دهند.
مهم‌ترین دلیل برای این تفکر که حوزه‌های علمیه و دستگاه‌های مرتبط نباید از بودجه دولتی ارتزاق کنند اینست که وابسته شدنشان به بودجه دولتی آنها را به دولت و حکومت وابسته می‌کند و استقلال را که سرمایه اصلی روحانیت است از آن سلب می‌نماید.
هیچکس نمی‌تواند ادعا کند که روحانیت می‌تواند به بودجه دولتی وابسته باشد و در عین حال استقلال خود را هم حفظ کند. علت اینکه امام خمینی هرگز اجازه استفاده حوزه‌های علمیه از هیچ بودجه‌ای غیر از آنچه مردم با طیب خاطر به آنها می‌دهند را ندادند، همین بود که آن را با استقلال روحانیت در تضاد می‌دانستند.
تجربه چند دهه اخیر نیز بر صحت نظر امام خمینی مهر تأیید گذاشته است. مراجع صاحب‌نام و ذی‌نفوذی مانند مرحوم آیت‌الله فاضل لنکرانی و آیت‌الله صافی گلپایگانی نیز بر همین عقیده بودند و همین مسیر را ادامه دادند.
نکته دیگری که باید مورد توجه روحانیت قرار گیرد اینست که تنگنا‌های معیشتی در حال حاضر به آنها اختصاص ندارد. این، گرفتاری بزرگی است که ده‌ها میلیون نفر از مردم کشورمان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. افتخار روحانیت در طول تاریخ این بود که مانند ضعیف‌ترین اقشار جامعه زندگی می‌کرد و به همین دلیل، خودش محبوب و کلامش نافذ بود.
حالا هم باید مانند مردم عادی زندگی کند تا مردم پذیرایش باشند. مردم وقتی استقلال روحانیت را ببینند و احساس کنند که حامی آنها و زبان گویای آنهاست، حاضرند هرچه دارند را با روحانیت تقسیم کنند تا این نهاد باقی بماند و بتواند در مقاطع حساس در برابر ظلم و ناروا بایستد.
خوبست این را هم به عنوان نکته پایانی بگوئیم که بودجه‌های دریافتی حوزه‌ها بیش از آنکه صرف طلاب نیازمند شود به پشت‌میزنشینانی می‌رسد که حوزه‌های علمیه بدون آن میز‌ها هم می‌توانند ادامه حیات بدهند و چه بسا حیات بهتر. با توجه به این واقعیت‌ها آیا بهتر نیست روحانیت خودش پیش‌قدم شود و از گرفتن بودجه دولتی خودداری کند؟
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند